Historia drewna klejonego w budownictwie

Drewno klejone, znane również jako drewno glu-lam (od ang. glued laminated timber) jest jednym z najstarszych, a jednocześnie najbardziej innowacyjnych materiałów stosowanych w budownictwie. Ma ono długą historię, sięgającą tysiące lat, ale jego rozwój i powszechne wykorzystanie nastąpiło dopiero w ostatnich stuleciach.

Pierwsze zapisy o wykorzystaniu klejonego drewna pochodzą z Chin, gdzie w starożytności stosowano je w konstrukcjach kamiennych pałaców i świątyń. W tej technologii trwałym i zwartym drewnem było bambusowe ciało tych budowli, które zostało wzmocnione klejonymi deszczami drewna. Przez wieki Chińczycy doskonalili tę technologię, tworząc coraz bardziej skomplikowane i wielowarstwowe konstrukcje, które były zarówno wytrzymałe, jak i estetyczne. Kolejnym ważnym etapem w rozwoju klejonego drewna było średniowieczne Europa. Tutaj wprowadzono technologię łączenia drewna za pomocą kleju z naturalnych substancji. To umożliwiło stworzenie solidnych i trwałych konstrukcji, takich jak wiatraki, mosty i wieże, które przetrwały wieki.

W XIX wieku pionierską rolę w rozwijaniu technologii klejonego drewna odegrali Amerykanie. W 1898 roku J.A. White zastosował drewno klejone w konstrukcji światłowodu w Nowym Jorku, co otworzyło nowe możliwości zastosowania tego materiału w budownictwie. W tym samym czasie powstały również pierwsze klejone bele dla potrzeb budownictwa mieszkaniowego. Jednak prawdziwą rewolucję w wykorzystaniu drewna klejonego w budownictwie przyniósł XX wiek. Po II wojnie światowej rozwój nowych technologii i materiałów oraz wzrastające zapotrzebowanie na bardziej wytrzymałe i trwałe konstrukcje spowodowało dynamiczny wzrost tego sektora. Drewno klejone znalazło zastosowanie w budownictwie wielokondygnacyjnym, pod obciążeniami dynamicznymi w mostach, wiaduktach i stadionach, a także w budownictwie rekreacyjnym, jak np. parki linowe i zjeżdżalnie.

W tym samym czasie proces klejenia drewna został doskonalony. Tradycyjne kleje zastępowano nowoczesnymi związkami chemicznymi, które zapewniały większą wytrzymałość i trwałość połączeń. Technologia klejenia drewna była również dostosowana do potrzeb i wymagań rynku, umożliwiając produkcję elementów o różnych kształtach i rozmiarach. Drewno klejone zyskało ogromną popularność ze względu na swoje liczne zalety. Przede wszystkim jest to materiał ekologiczny i odnawialny, który ma mniejszy wpływ na środowisko w porównaniu do innych materiałów budowlanych, takich jak beton lub stal. Ponadto drewno klejone jest lekkie, co ułatwia transport i montaż, jednocześnie zachowując dużą wytrzymałość i stabilność konstrukcyjną.

W dzisiejszych czasach drewno klejone znajduje zastosowanie w różnych dziedzinach budownictwa. Można go znaleźć w domach mieszkalnych, biurowcach, centrach handlowych, halach sportowych, mostach i wieżach. Nowoczesne technologie produkcji pozwoliły na tworzenie coraz bardziej skomplikowanych i spektakularnych konstrukcji z drewna klejonego, które są zarówno funkcjonalne, jak i estetyczne. Wniosek można więc wysnuć, że historia drewna klejonego w budownictwie jest długa i bogata. Od starożytnych Chińczyków, poprzez średniowieczną Europę aż do współczesnych czasów, drewno klejone odgrywało kluczową rolę w rozwijaniu nowoczesnej konstrukcji i budownictwa. Wydaje się, że ta wszechstronna i ekologiczna technologia ma przed sobą jeszcze wiele lat rozwoju i innowacji.